Depremde en az 140 kişinin ömrünü yitirdiği Antakya’daki Seçkin Apartmanı’nda sarsıntıya yakalanan Makbule Kartay (29), 6. günde enkazdan sağ çıktı. Birinci gün hayatını yitiren 4,5 aylık bebeği Mete’yi 5 gün enkaz altında kucağında taşıdı. Enkaz altında 3 gün konuşabildiği eşi Tolga Kartay’ı (30) kaybetti. Kesilmek zorunda kalınan bacağına pansuman yapılmadığı için 12 defa ameliyat oldu, hala hastanede yatıyor. “Tanıdığım herkesi kaybettim, ne yapacağımı bilmiyorum, yaşadıklarımız unutulmasın” diyen Kartay, yaşadıklarını Cumhuriyet’e anlattı:
“VEDALAŞTIK, HELALLEŞTİK”
“Görsel sanatlar öğretmeni olan eşimin tayini nedeniyle 1,5 yıldır Antakya’da yaşıyorduk. Ben de Türk lisanı ve edebiyatı öğretmeniyim fakat atamam yapılmamıştı. Dairemiz 5. kattaydı. Kiracıydık ve konut sahibimiz birebir vakitte arsa sahibi olan Akil Bey’di. DASK’ı yaptırmıştık. Sarsıntıya uykuda yakalandık, yatağımın yanındaki beşikten çocuğumu aldım, eşim de kapıya gerçek yöneldi, sonra bina yıkılmış. Ben yalnızca üstüme dolap düştü sandım. O dolap bana ömür üçgeni oluşturdu. Eşim okula başlayacağı için sabah 6.30’a alarm kurmuştu. Günlerin geçtiğini o alarmdan anlıyordum. Onunla birinci üç gün çok konuştuk. Ben onu yakınımda sanıyordum. Daha uzaktaymış. Sonrasında sayıklamaya başladı, kendisinde kalmasını sağlamaya çalıştım lakin 4. gün sustu. Sessizleşmeden evvel vedalaştık, helalleştik, “Seni çok seviyorum, sen çok âlâ bir eş ve anneydin” oldu son sözleri… Ben de birebiri söyledim. Birbirimizi çok seviyorduk. Mezarlarının belirli olmasına şükrediyorum.
“BİLİNCİM AÇIKTI MAALESEF”
Oğlum ise birinci gün ömrünü yitirdi. Sonra beş gün kucağımdaydı. Artçı sarsıntılar epey alanım daraldı. En son beşik üstüme gelmişti. Başımı ve sağ elimi hareket ettirebiliyordum lakin sol ayağımı hissedemiyordum. Birinci üç gün hiçbir ses ya da teşebbüs duymadım. 6. günde madenciler tarafından kurtarıldım. 147 saat sonra. Enkaz altında şuurum daima açıktı maalesef. Bu müddet boyunca hiçbir şey yemedim, içmedim. Susuzluk çok zorladı. Ağlayabilmek için Tanrı’ya dua ettim. Bir damla gözümden yaş akar da dudaklarımı ıslatabilirim diye. Her yer karanlıktı. Beklemek çok zordu. Bir yerden sonra ölmek kurtuluş üzere geldi. Her anı canlı canlı yaşadım. Birinci günlerde çok bağırdım, sonra sesim kısıldı. Bir tahta modülü buldum, vurdum, sesi duyarlar diye. Elimi kaldırdım daima, tahminen görürler ümidiyle. Çok öfkelendim enkazdayken, neden kimse bizi kurtarmaya gelmiyor diye… Çok fazla ihmal var… İlk üç gün birileri gelseydi en azından eşim şu an yaşıyor olabilirdi. O vakit her şey daha kolay olurdu benim için.
“İHMAL NEDENİYLE 12 KERE AMELİYAT OLDUM”
Enkazdan çıkınca gerçeklerle yüzleşmek çok sıkıntı geldi. Evvel Adana’ya, Çukurova Üniversitesi Balcalı Hastanesi’ne sevk edildim. 8 gün orada kaldım. O sırada sarsıntının büyüklüğünün farkında değildim. Yan yatağımda yatan bireye “siz de mi Antakya’dansınız” dedim, “Kahramanmaraş” cevabını alıp depremzede olduğunu öğrenince evvel mana veremedim. Sonra öğrendim ki apartmanda neredeyse tanıdığım herkes ölmüş. Adana’da yatarken sol bacağımı ampute ettiler. Çok uzun müddet ameliyat bandajımla durdum. Sonrasında pansiyona gelen olmadı. Annem ve ablam yetkililere sorduğunda “çok yoğunuz geleceğiz” cevabı aldılar. Enkazdan kaynaklı toz topraktan ve hastanede sistemli pansuman yapılamadığı için ameliyatlı bölgede enfeksiyon oluştu. Oradan sevk edildiğim Ankara Kent Hastanesi’nde ihmalden kaynaklı enfeksiyon nedeniyle 13 sefer ameliyat oldum. 13 kere genel anestezi almak çok ağırdı. Şu an yaşıyorsam, eşime verdiğim kelam için. Ölmeden evvel bana yaşayacaksın diye kelam verdirdi… Zira ben ölmeyi göze almıştım.
“PROTEZ KONUSU DA BELİRSİZ”
Deprem sonrası ailelerimizde günlerce hiçbir yaşamadan aç ve soğukta bekledi. Sonrasında da yaşadıklarıma karşın bir yetkili bile gelmedi. Ne olacağımız, ne yapacağım, nereye gideceğim her şey belgisiz. Ruhsal dayanak alıyorum. Protez konusu da bilinmeyen. Bir an evvel buradan çıkmak istiyorum. Çıkınca da Balcalı Hastanesi de olmak üzere yaşadıklarımda sorumluluğu olan herkese dava açacağım. Seçim nedeniyle sarsıntı gündem düştü. Unutulmasını istemiyorum, istemiyoruz. Hayat plan yapmak için çok uzun değilmiş, onu anladım…
“KİM OLDUĞUMU BİLİYOR MUSUNUZ?”
Sonrasında öğrendim, madenciler beni kurtarınca AFAD yetkilileri gelmiş. Eniştem ve madenciler de reaksiyon göstermiş, “şimdi mi geliyorsunuz” diyerek. AFAD yetkilisinin “Siz benim kim olduğumu biliyor musunuz” demesi üzerine madencilerden birisi “Kimsen kimsin, biz burada tuğlaları ellerimizle çıkarmaya çalışırken neredeydiniz” karşılığını vermiş.
Yorum Yok