Borusan Sanat, mayıs ayını bu akşam saat 21.00’de Borusan Müzik Evi’ndeki Şevket Akıncı konseriyle karşılıyor. Bu yıl 50. yaşını ve 30. sanat yılını kutlayan Akıncı, özel bir programla sahnede olacak. Konserde, 2021’de Tarla Records tarafından yayımlanan “Dünyada Saat Kaç” ve 2017 yılında A.K. Müzik tarafından çıkarılan “Escher Chronicles” albümlerinden seçmeler izleyici ile buluşacak. Şevket Akıncı’yla konuştuk.
‘RAMPAYI AŞTIM’
- 50. yaş ve 30. sanat yılınızı kutluyorsunuz bu yıl. Bu sayılar sizin için ne tabir diyor?
“Ne yaptım” sorusundan çok “Ne yapacağım” sorusuna odaklandığım için pek geriye dönüp bakmam. Baktığımda da utanırım, pişmanlık duyarım keşke bu türlü değil de şöyle yapsaydım diye. Bu pişmanlık duygusu bir yandan daha fazla üretmem için bir motivasyon kaynağı. Bu konserle birlikte 30 hatta 30 küsur yılın geçtiğini öğrenince inanın ben de şaşırdım biraz. “Az ünlü” kategorisine giren bir müzisyen olarak çabucak hemen her albümüm ya da içinde yer aldığım proje daima kısıtlı bir dinleyici kitlesine ulaştı, daha fazla beşere ulaşmak isterdim, lakin olmuyor, olmadı. Bunun için müzikle ilgisi olmayan birtakım silahlarla donatılmış olmak lazım, imaj çalışması, reklam vs… üzere, o da yok bende. 50 yaşıma gelince, ruhum 20 yaşımdaki kadar heyecan ve merak dolu lakin vücut yorgun, rampayı aştı sanırım. “Neden daima hastayım, yorgunum” diye soruyorum kendime, eklem ağrıları, mide sorunları, baş dönmeleri falan, sonra farkettim ki hastalık değil, yaşlanıyorum. Bedenine pek âlâ bakmamış biri olarak iki çocuğum için en azından daha itina göstermeliyim kendime.
‘HER ÇEŞİDİ DİNLİYORUM’
- Konseriniz ve “Dünyada Saat Kaç?” albümünüz “kariyerinizin bir özeti” kelamlarıyla tanıtılıyor. Pekala, mesleğinizi sözlere nasıl dökersiniz?
Hep söylerim: müzikal kararlarıma eşlik eden nedenlerin çünküsü yoktur. Seçim evvel gelir neden ise sonra gelir. Kartezyen fikir sistemine endekslenmiş zihinlerin bu türlü ucu açık durumlara maalesef pek tahammülleri yok. Her müzikal aksiyonu bir neden-sonuç münasebetine hapsetmek isterler. Ve bu türlü olunca da, kişi, yaşayabileceklerini yaşayamadan bu mantıksal çerçeve içinde hapsolur ve yaşadıklarını kurutur. Berklee’de okuduğum için ve caz armonisi öğrettiğim için yalnızca ve yalnızca caz çalmak üzere bir zorunluluğum yok. Berklee’ye gitmeden de evvel her tıp müzik ve tarza ilgi duyuyordum. Ancak kendine geleni alan ve gittiği yerde dönüşen caz da bugün postmodern diyebileceğimiz bir periyoda girdi. Nik Bratsch, Jaga Jazzist, Troyka, Supersilent, Ceramic Dog, Bad Plus üzere kümeleri dinleyin. Cazın türsel tınısını diğer tıp ve formlara dahil ediyorlar. Kendi adıma, özgür doğaçlamadan tanınan müziğe, yeni müzikten Gamelan müziğine her tipi dinliyorum ve dinlediklerim başımda bir fikir havuzunda birikiyor sanırım. Ve o fikir havuzu, ben yaş aldıkça, yeni müzikler dinledikçe düzgünce karmaşık bir hal alıyor. Spotify’a albüm yüklerken çok zorlanıyorum. Hangi kategorideyim bilmiyorum. Sevdiğim sanatkarlar da tek bir kategoriye girmeyen sanatkarlar.
YÖNLENDİRİLMİŞ BESTE…
- Bu akşamki konserinizi biraz anlatır mısınız?
Çok kalabalık bir takımız, konuklarla 20 kişi. Son 10-15 yılda yolumun kesiştiği müzisyenleri bir ortaya getirdim. “Escher Chronicles” ve “Dünyada Saat Kaç?” albümlerimde yer alan kesimler dışında yeni modülleri da dahil ettim. Yazılı olanla doğaçlamayı harmanlayan birçok eser var. Yönlendirilmiş beste diye bir konsept üzerine çalışıyorum bir müddettir. Aslında yeni bir fikir değil, Terry Riley ve Anthony Braxton daha evvel yapmışlar bunu. Kimi kesimlerde ben de kendime nazaran prosedürlerle yöneterek örgütlemeye çalışıyorum yazılı partisyon ve doğaçlamaları. Hayli heyecanlıyız.
Yorum Yok